Kjo grua e fortë dhe të pavarur me emrin Gonxhe (Agnes) Bojaxhiu  lindi në Shkup, Jugosllavi, më 27 gusht 1910.  Prindërti  e saj, Nikollë dhe Drane Bojaxhiu,  kishin 5 fëmijë, por vetëm tre mbijetuan ndërsa dy vdiqën që të vegjël. Gonxhja kishte një vëlla, Lazrin,  dhe një motër, Agen.
Nikola ishte një kontraktues, dhe kishte një  biznes ndërtimi të suksesshëm. Ai ishte gjithashtu i përfshirë thellë në politikën e ditës. Lazri tregon se babai i tij  mund të ketë pasur një vdekje e cila mund të ketë qenë për shkak të helmimit për shkak të përfshirjes së tij në  politikë. Me këtë ngjarje, jeta e tyre  ndryshoi rrënjësisht duke bërë që nëna e tyre të marrë përgjegjësinë totale për familjen, Agia, vetëm 14, Lazri, 9, dhe Gonxhja, 7.
Gjatë viteve të hershme të saj, megjithëse ishte e tërhequr nga tregimet e jetës misionare dhe shërbimitet ,ajo kurrë nuk e kishte menduar më parë se do të bëhej misonare.
 Në  moshën 18 vjeç, Gonxhja kishte vendosur të ndjekë rrugën që duket se ka qenë në mënyrë të pandërgjegjshme e shpalosur gjatë gjithë jetës së saj. Ajo zgjodhi "Motrat e Loretos, Dublin, misionarët dhe edukatorët e themeluar në shekullin e 17 për edukimin e vajzave.
Në 1928, Nënë Tereza e  ardhshme, filloi jetën e saj fetare në Irlandë, larg nga familja e saj dhe ajo do të bëhet e  njohur, ka e parë kurrë nënën e saj përsëri në këtë jetë. Gjatë kësaj periudhe një kishtar e kujton atë si "shumë e vogla, e qetë dhe e turpshme", dhe një anëtar tjetër i asamblesë e përshkroi atë si "të zakonshme." Nënë Tereza vete, edhe me vendimin më vonë për të filluar komunitetin e saj fetar, vazhdoi me vlerën e fillimet e saj me motrat e Loretos dhe për të mbajtur lidhje të ngushta me ta. Përkushtim i palëkundur dhe vetë-disiplina, kanë qënë gjithmonë një pjesë e jetës së saj dhe në bashkëpunim të përforcuar të saj me motrat e Loretos, dukej se do të qëndronin  me të gjatë gjithë jetës së saj. Një vit më vonë, në 1929, Gonxhja u dërgua në Darjeeling për punë të Motrave të Loretos. Në 1931, ajo bëri një kërkesë, duke zgjedhur emrin Tereza, dy shenjtorëve të nderuara me  të njëjtin emër, Tereza e Avilas dhe Tereza e Krishtit Fëmijë. Në përputhje me procedurat e zakonshme të asamblesë dhe dëshirat e saj më të thellë, se ishte koha për motër Terezën e re për të filluar vitet e saj në shërbimi të popullit të Perëndisë. Ajo u dërgua në Shën Mari, një shkollë të mesme për vajza në rrethin e Kalkutës. Këtu ajo filloi si mësuese e historisë dhe gjeografisë, të cilat ajo thuhet se e bëri me përkushtim dhe kënaqësi për 15 vitet e ardhshme. Ajo ishte në ambient të mbrojtur të kësaj shkolle për bijat por ky "zanat" u zhvilluar dhe u rrit. Ky ishte mesazh i qartë, ftesë për "thirrjen e saj të dytë," që Tereza  kishte dëgjuar atë ditë në vitin 1946 kur ajo udhëtoi për në Darjeeling për tërheqje. Gjatë dy viteve të ardhshme, Tereza  do të ndiqte çdo rrugë për të cilat ajo nuk kishte  "dyshim" se ishte rruga që i tregonte  Perëndi asaj. Ajo po hiqte dorë nga Loreta ku ajo thotë se kishthe qënë e lumtur për t’iu përkushtuar njerëzve në rrugë. “Kam dëgjuar thirrjen që të heqë dorë nga të gjitha dhe  të ndjek Krishtin në lagjet e varfëra për të shërbyer  në mesin e më të varfërve të  të varfërve." Ajo braktisi teknikat dhe praktikat. Ajo duhej të lejohej zyrtarisht, nga konventa e Motrave të Loretos. Ajo kishte për të përballur rezistencën e Kishës në formimin e bashkësive të reja fetare, dhe të merrte leje nga Arqipeshkvi i Kalkutës për t'i shërbyer  më të dobëtëve në rrugë. Ajo  duhej të kuptonte se si do të jetonte dhe punonte në rrugë, pa sigurinë dhe komoditetin e kuvendit. Sa për veshjen, Teresa kishte vendosur që të linte  mënjanë zakonin e veshjes  gjatë viteve të saj si një motër e Loretos dhe  zgjodhi të vishte veshjen e zakonshme të një gruaje indiane: një sari  të thjeshtë, të bardhë dhe sandale.
Tereza,për hetë të  parë shkoi në Patna për disa muaj për t'u përgatitur për punën e saj të ardhshme duke marrë një kurs pleqsh. Në vitin 1948 ajo mori leje nga  Papa Piu XII për të lënë komunitetin e saj dhe të jetonte si një murgeshë e pavarur. Kështu kthehet në Kalkutë, ajo shkoi dhe gjeti një strehë të vogël të marrë me qira për të filluar ndërmarrjen e saj të re. Me mençuri, ajo mendoi të filloi  duke  mësuar fëmijët e lagjeve të varfëra, një përpjekje  të cilën ajo e dinte mirë se ç’po bënte. Edhe pse ajo nuk kishte pajisjet e duhura, ajo  përdori sendet e  e asaj që ishte në dispozicion. Ajo u përpoq t’u mësonte  fëmijëve të varfër shkrim e këndim, si dhe higjienën themelore. Më pas ajo filloi vizitat tek të  dobtit dhe tek të  sëmurët në familjet e tyre dhe tek shumë njerëz në nevojë. Tereza gjeti një lumë të pafund  nevojash tek njerizit e varfër  me të cilët ajo u takua, dhe shpesh ishte e rraskapitur. Pavarësisht lodhjes gjatë  ditëve ajo kurrë nuke  la pas dore lutjen  duke gjetur aty burimin e  mbështetjes, forcën dhe bekimin për të gjithë misionin e saj.
Tereza ishte vetëm vetëm për pak kohë sepse më vonë asaj i bashkohen shumë motra të tjera. Brenda një viti, ajo gjeti më shumë ndihmë se sa ajo që kishte  parashikuar. Dukej se shumë kishin qënë  në pritje të shembullit të saj për të hapur portat e tyre për bamirësi dhe mëshirë. Vajzat  e reja erdhën si vullnetare në  shërbimet e tyre dhe më vonë u bë thelbi i  Misionareve të Bamirësisë.  Të tjerët ofruan ushqim, veshje, përdorimin e ndërtesave, pajisje mjekësore dhe të holla. Kjo u  bë si  përkrahje dhe ndihmë,  ndaj shërbimit për një numër  më të madh të njerëzve që vuajnë. Nga linda e tyre në Kalkuta besimi, dhembshuria dhe përkushtimi i saj, dhe Misionareve të Bamirësisë janë shpërndarë në të gjithë botën. Deri në vitin 1997, Nënë  Teresa vazhdoi punën e saj në mesin e më të varfërve e  të varfërve, në varësi të Perëndisë për të gjitha nevojat e saj.
 Pavarësisht viteve të punës së fuqishme fizike, emocionale dhe shpirtërore, Nënë Tereza  dukej e pandalshme. Ndonëse e dobët dhe e vendosur, me Sëmundjet e shumta, ajo gjithmonë u kthye në punën e saj, për ata të cilët kanë marrë kujdesin e saj mëshirshëm për më shumë se 50 vjet. Vetëm disa muaj para vdekjes së saj, kur ajo u bë tepër e dobët për të menaxhuar punën administrative, ajo rikonfirmoi pozicionin e saj në  krye të Misionareve të Bamirësisë. Ajo e dinte që  puna do të shkonte mirë.
Në 5 shtator, 1997, pas mbarimit të darkës dhe lutjeve të saj, zemrën e saj e dobësuar iu rikthye përsëri  Zotit i cili ishte qendra e vërtetë e jetës së saj.